در بیشهای زردفام به دوراههای رسیدم، با دریغ از اینکه من یکیام و آنجا دو راه مدتها ایستادم به نظارهی یکی از آن دو تا در پس بوتهها گم شد؛ آنگاه پا در مسیر دوم گذاشتم، بههمان زیبایی، و چهبسا فراخوانندهتر، زیرا که پوشیده از علف بود و طالب پا خوردن؛..
)
