عزیزم. امروز همه سایههایی که در این خانهی سوت و کور، مدام در گوشم نجوا میکردند و میخواستند تن به ادامه این زندگی پوچ ندهم و به دیار هیچ بروم، در من جمع شدهاند و میخواهند تا کار را یکسره بکنم. میدانی؟ دیگر تنهایی برایم زجرآور و غیرِقابل تحمل شده است. دوست ندارم دراین سفر بیبازگشت هم تنها باشم. کاش خودت هم میفهمیدی و با رضایت همراهم میآمدی. ولی چکار کنم، گاهی آدم مجبور میشود برای کسی که خودش هم نمیداند در رنج است راه چارهای پیدا کند. تا از درد و رنجهایی که پیرش را درآورده است رها شود...
)