پشت در مانده بود. شوهرش بی هوا رفته بود بیرون. روی پله های راهرو نشسته بود و سبد خریدش را نگاه میکرد. چراغ های راهرو هر دقیقه خاموش میشد و او حوصله نمیکرد روشن شان کند. نور کم رنگی از پنجره نورگیر پشت سرش میتابید سایه اش را پهن میکرد کف راهرو. در تاریکی به نظرش می آمد کفش دوزکی لای کاهوهایی که خریده بود بالا و پایین میرود. میترسید دست بهشان بزند. هر از چندی صدای پایی از طبقات پایین می آمد. اما هیچ کدام صدای پای شوهرش نبود. همه اش صدای پای آدم های...
)